در صبح جمعه، ۱۷ شهریور سال ۱۳۵۷، مردم تهران (زن و مرد، كوچك و بزرگ) پس از اداى فریضه صبح، براى چهارمین روز متوالى از خانه ‌ها بیرون آمده و سیل‌ آسا روى به خیابان ‌ها آوردند. مركز تجمع آنان میدان ژاله (میدان شهداى كنونى) بود. همین كه مردم به خیابان ‌ها رسیدند، ناگهان با دیدن تانك ‌ها و زره پوش ‌هاى نظامى و مأموران مسلسل به دست حكومت، غافل گیر شدند، ولى بدون اعتنا به سربازان، به حركت خود ادامه دادند. از خیابان ‌هاى اطراف، سیل انبوه جمعیت با سردادن شعارهاى انقلابى، به سمت میدان ژاله در حركت بود. ساعت نزدیك ۷:۳۰ صبح بود؛ یكى از فرماندهان نظامى با بلندگو به مردم اخطار كرد كه حكومت نظامى است، چرا تجمع كرده‌ اید؟ ظواهر امر نشان مى‌داد كه نیروهاى فرماندارى نظامى قصد متفرق كردن مردم را ندارند. راه عبور را از چهار طرف بر روى مردم بستند. ناگهان صداى رگبار از خیابان ‌هاى منتهى به میدان بلند شد و همین كه جمعیت از چهار طرف به‌ سوى میدان هجوم آوردند، نیروهاى مستقر در میدان نیز از چند سو مردم را به رگبار مسلسل بستند.