یادمان باشد که به دنیا آمده ایم تا به هدف آفرینش خویش که خدایی شدن است برسیم. راه خدایی شدن هم بندگی است، فقط بندگی…

به خاطر خدا باید زندگی کرد، به خاطر خدا باید گذشت کرد، به خاطر خدا باید سکوت کرد، به خاطر خدا باید فریاد کشید، به خاطر خدا باید کار کرد، به خاطر خدا باید آشپزی کرد، به خاطر خدا… فقط به خاطر خدا.

شاید کامل ترین تعبیر درباره “زندگی به خاطر خدا” تعبیر خود خداوند در قرآن باشد که به پیامبر اکرم (صل الله علی و آله) فرمود:

ادامه مطلب :

قُل انَّ صَلاتی وَ نُسُکی وَ مَحیایَ وَ مَمانی لله رَبِّ العالَمین

«بگو در حقیقت نماز من و [سایر] عبادات من و زندگی من و مرگ من برای خدا پروردگار جهانیان است.»

اگر مقصد زندگی خدا شد، خوشحالی ها و ناراحتی ها، شکست ها و پیروزی ها و خیلی از مفاهیم کلیدی زندگی، تعریف جدیدی پیدا میکنه.

شکست یعنی دور شدن و فاصله گرفتن از مقصد که همون خداست،

پیروزی یعنی نزدیک شدن و رسیدن به خدا.

چه چیزی من رو خوشحال می کنه؟ هرچیزی که من رو به خدا برسونه.

چه چیزی من رو آزرده خاطر می کنه ؟ هر چیزی که من رو از خدا دور کنه.

حالا جواب این پرسش ها رو بدید:

اگر همسرم با من با عصبانیت برخورد کرد و من هم تونستم با حلم و بردباری پاسخش را بدهم، به هدف که همون خداست نزدیک شدم یا دور؟

حالا که به او نزدیک شدم باید خوشحال باشم یا ناراحت؟ باید احساس شکست کنم یا پیروزی؟؟

اگر شوهر دستوری بر خلاف میل زن داد و از چیزهایی بود که زن باید در اون امور تبعیت میکرد، زن باید خوشحال باشه یا ناراحت؟ باید احساس شکست کنه یا پیروزی؟؟

اگر هدف زندگی رو فراموش نکنیم و برای همیشه به اون پایبند باشیم در هر حالی و هر شرایطی احساس خوشبختی خواهیم کرد.

ناگفته نمونه بدون این نگاه هیچکس نمیتونه طعم شیرین زندگی رو بچشه. چون معنا و مفهوم زندگی جز بندگی نیست.

دوستان تا دوشنبه بعدی به این مطالب فکر کنیم و البته تمرین.

اگر نظری یا موضوعی پیش اومد حتما با ما در میون بزارید.

التماس دعا

یا علی