پیامبر(ص) فرمودند: عَجِبْتُ لِمَنْ يَحْتَمِي مِنَ الطَّعَامِ مَخَافَةَ الدَّاءِ كَيْفَ لَا يَحْتَمِي مِنَ الذُّنُوبِ مَخَافَةَ النَّار ! (شیخ صدوق ، من لایحضره الفقیه، ج3ص359 - امالی ص 247)

 در شگفتم از کسى که از بیم مرض از غذا پرهیز مى‌کند ( مثلاً غذایی که برای سرما خوردگی ضرر دارد یا احتمال ضرر می دهد نمی خورد) چگونه از ترس عذاب الهی و آتش جهنم ، از گناهان پرهیز نمى‌کند؟! شما که در مورد جسم تان این قدر مراقبید ، مواضبید ، پرهیز می کنید چطور نسبت به آن آینده دشوار و سختِ عذاب الهی مراقبت نمی کنید؟! از گناه چرا پرهیز نمی کنید؟! البته که این غفلت و بی مبالاتی ناشی از ضعف اعتقاد به قیامت است.

 برخی بزرگان در تعریف برخی از اشخاص مومن و پرهیزگار می گفتند که واقعا به قیامت معتقد است . همه مان به قیامت معتقدیم ولی (اعتقاد آنها) معنایش این است که باور قلبی در او آنچنان است که او را به حرکت و عمل وادار می کند.آن باوری اثر گذار است که در اعماق دلِ انسان ریشه دوانده باشد و انسان به معنای حقیقیِ کلمه از بُن دندان آن را قبول کرده باشد. لذا در آن خطبه همّام ، وقتی حضرت می فرمایند: کَیفَ اَصبَحتُ؟

 او می گوید من کانّه ناله و استغاثه اهل جهنم را با گوشم می شنوم ! یقینِ واقعی این است . باید سعی کرد این را در خودمان ایجاد کنیم. این هم با توسل و توجّه و تدبّر در آیات قیامت در قرآن حاصل می شود.

 شرح حدیث از حضرت آیت ا.. العظمی امام خامنه ای (مدظلّه العالی) ( 12 /11/ 1393 )