«خوب‌شدن» رسیدن به یک وضع باثبات نیست واردشدن به یک سلسله تغییر‌پذیری‌هاست

➖ خیلی‌ها در تربیت انسان، نگاه‌شان این است که می‌گویند «آدم خوبی بشویم!» در واقع این تعبیر غلط است، چون خوب‌بودن به‌معنای «رسیدن به یک جایی و دیگر تمام!» نیست، نگاه خداوند هم این نیست که «بندۀ من انسان خوبی شد و دیگر تمام!»

➖ خوب‌شدن یعنی واردِ بازی شدن، یعنی از غفلت، از مُردگی، از بی‌تحرکی در آمدن و وارد یک جنگ و گریز شدن، وارد یک اوج و فرود شدن، خوب‌شدن یعنی وارد شدن به یک سلسله تغییر‌پذیری‌ها تا ابد!

➖ انسان و جامعه، وقتی خود را در معرض دین قرار می‌دهد می‌فهمد که خدا از او تحول می‌خواهد. از نگاه دین، خوب‌شدن، رسیدن به یک وضع باثبات نیست، واردشدن به یک‌سلسله تغییرات است؛ هم در بیرون زندگی و هم در درون خود.

➖ اینکه کسی دنبال یک وضع باثبات باشد، غلط است. اصلاً وضع باثبات در این دنیا وجود ندارد، در واقع انسان‌ها هیچ‌وقت به چنین شرایطی نمی‌رسند. هرچه جلو می‌روند امتحانات جدیدی سر راه‌شان قرار می‌گیرد.

➖ در وضعیت جسمی انسان هم اگر تأمل کنیم می‌بینیم که همیشه شرایط‌مان در حال تغییر است، تا می‌آییم در یک سنی به یک ثباتی برسیم از آن سن عبور می‌کنیم و مسائل جسمیِ سنین بالاتر را می‌بینیم.

➖ آدم‌ ساده‌لوح و نادان می‌خواهد این وضع بی‌ثبات زندگی را نبیند و خیالبافانه به‌دنبال یک وضعیت باثبات برود. هر آدم خوبی که دنبال تغییر و تحول نباشد و به وضع خودش راضی بشود، دچار «عُجب» می‌شود؛ و هر آدم بدی که تغییر را از ذهنش خارج کند، متکبر و قسی‌القلب می‌شود.

علیرضا پناهیان